NIEUWS

‘Vaag in de verte hoor ik kleine stemmetjes die me langzaam wakker maken. Aan het licht kan ik zien dat het nog vroeg is. Terwijl ik op de klok kijk, gaan mijn gedachten al naar de dingen die vandaag op het programma staan. Het wordt een drukke maar afwisselende dag!
Tegelijkertijd realiseer ik mij hoe lang ik dit werk al doe en dat ik nog steeds verwonderd kan raken over de veerkracht waarover cliënten beschikken. En hoe bijzonder het is dat zij mij toelaten om een stukje met hen mee te lopen en dan samen te onderzoeken hoe de problemen aan te pakken. Maar vooral ook om weer te ontdekken waar hun krachten liggen.

Vandaag mag ik naar een cliënt waarbij we het gaan hebben over het afbouwen van de begeleiding. Ze heet Annemiek (46). Het gaat gelukkig goed met haar. Annemiek hecht zich aan spullen en kan zeer moeilijk dingen weg doen. Ze realiseerde zich dat het zo niet door kon gaan omdat het haar letterlijk boven het hoofd groeide. En ook al vond ze het heel lastig om haar probleem te erkennen, ze heeft toch hulp gevraagd. Als ik denk aan de Annemiek die ik voor het eerst ontmoette, is het een wereld van verschil met de vrouw die ze nu geworden is.

Ze heeft geleerd meer te structureren, door te vallen en weer op te staan, en ze is nu in staat om zelf haar administratie en post te doen. En vooral ook om daar de verantwoordelijkheid voor te nemen. Ik merk dat Annemiek mij en haar sociale netwerk steeds minder nodig heeft. Ze staat meer in haar eigen kracht en dat laat ze merken door haar eigen mening te geven. Dat had ze een tijd geleden nooit gedaan.
We hebben veel energie gestoken in het versterken van een sociaal netwerk. In het verleden was ze daar mede van afhankelijk, moest ze op hen leunen. Nu ze steeds meer op eigen benen staat, komt ze er achter dat ze er zelfs vrienden aan heeft over gehouden. Als je het gevoel hebt dat er niemand voor je is, is het hebben van een vriend een fantastisch gevoel!

Na Annemiek mag ik een intake doen bij een nieuwe cliënt. Ik vind het altijd weer interessant om een kijkje te nemen in iemands leven en voel me bevoorrecht dat ze mij toe laten in hun huis. Daarnaast vind ik het soms ook nog een beetje spannend. Wie heb ik dadelijk tegenover mij? Echter kom ik zonder oordeel, dus er is geen sprake van een schuldvraag of goed of fout.

In de intake wordt een inventarisatie gemaakt van waar de persoon staat op dat moment op allerlei levensgebieden. Bijvoorbeeld op sociaal, financieel of relationeel gebied. We gaan bekijken wat de cliënt nodig heeft en wie daar als begeleider het beste bij zou passen.

De werkdag sluit ik af bij Pieter (57). Pieter heeft een vorm van autisme en heeft hier nooit de hulp voor gehad die hij nodig heeft. Hij heeft nooit erkenning en begrip ervaren vanuit zijn omgeving. Hij werd als tiener bestempeld als een lastige jongen, een einzelgänger en een ‘rare kwibus’.
Hierdoor heeft hij veel pestervaringen opgedaan die zijn zelfvertrouwen een behoorlijke knauw heeft gegeven. Pieter en ik zijn nog zoekende in de manier om zijn onzekerheid aan te pakken. Pieter zit vast in oude patronen en die patronen bieden hem al zo lang veiligheid, dat hij ze maar moeilijk los kan laten. Het onbekende aangaan en daarmee onvoorspelbaarheid opzoeken, is een enorme uitdaging voor hem.

Het is mijn taak om hem hierin te ondersteunen en zaken zo overzichtelijk mogelijk te maken. Ik heb het gevoel dat hij me wel wil vertrouwen maar nog niet goed weet hoe. Kleine stapjes in Pieters tempo, dan komen we er wel.
Ik schrik op uit mijn overpeinzingen als ineens de slaapkamer deur openzwaait en het energieke grut op mijn bed springt. De dag is nu echt begonnen, eerst koffie en dan komt de rest…!’

Danielle van der Laan, begeleider Zorgmed

Geschreven door Danielle van der Laan, begeleider Zorgmed